ข้อเขียนจาก ผศ.นพ.ธีระ วรธนารัตน์ ว่าด้วยเรื่องความสัมพันธ์ธุรกิจสุขภาพระหว่างดีเทลยา และหมอ ว่าควรจะจัดที่ทางและความสัมพันธ์ต่อกันอย่างไรให้เหมาะสม อยู่บนพื้นฐานของหลักจรรยาบรรณ โดยหมอโรงพยาบาลรัฐ และอาจารย์แพทย์ทั้งหลาย

ข้อเขียนชวนคิดจาก ผศ.นพ.ธีระ วรธนารัตน์ ต่อประเด็นบุคลากรทางการแพทย์ถูกทำร้าย ที่ระบุว่า ปัญหาอยู่ที่การตอบสนองต่อเรื่องนี้ของผู้บริหาร ซึ่งทุกครั้งที่มีข่าวออกมา สร้างความหดหู่ใจ และกำลังใจที่ถดถอยในหมู่คนทำงานทั่วทุกภูมิภาคของประเทศ แต่เหตุการณ์นี้ก็จะผ่านเลย และเกิดขึ้นซ้ำอีก ขณะเดียวกันได้ยกตัวอย่างการจัดการปัญหานี้ของสหรัฐฯ “ที่มีระบบการติดตามสถิติการเกิดเหตุทำร้ายบุคลากรทางการแพทย์อย่างใกล้ชิด และมีการผลักดันให้เกิดมาตรการต่างๆ เพื่อเฝ้าระวัง และจัดการปัญหา โดยมีความเข้มข้นที่แตกต่างกันไปตามแต่ละมลรัฐ”

ข้อเขียนจาก นพ.ธีระ วรธนารัตน์ ต่อข่าวสอบติดหมอทั้งห้อง ซึ่ง นพ.ธีระระบุว่า "...ส่วนตัวแล้วไม่ชื่นชมความเก่งครับ เวลาเข้ามาเรียนหมอ ผมอยากเห็นเด็กที่ดี มีมารยาทสังคม มีความรับผิดชอบ ความเก่งไม่สำคัญ และกลับจะเป็นพิษร้าย เพราะทำให้เกิดการสำคัญตนผิด เอาตนเองเป็นที่ตั้ง เรียกร้องแต่สิทธิ แต่ไม่ตระหนักในบทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบต่อสังคม เลิกค่านิยมประโคมข่าวแบบนี้ เลิกบ่มเพาะหุ่นยนต์ทำคะแนน ชิงรางวัล ชิงโควต้า แต่หันมาสร้างคนที่มีชีวิตจิตใจ จะดีกว่า..." 

บทความจาก นพ.ธีระ วรธนารัตน์ วิเคราะห์ 6 ปรากฎการณ์ที่จะเกิดขึ้นหลังรัฐบาลประกาศ “โครงการเจ็บป่วยฉุกเฉินวิกฤตมีสิทธิทุกที่” โดยระบุว่า นี่เป็นการ ติเพื่อก่อ “โดยเนื้อแท้แล้ว นโยบายนี้ฝืนธรรมชาติ เพราะบังคับทำทุกคนทุกที่ มีทั้งเต็มใจและไม่เต็มใจ ภายใต้ทรัพยากรในระบบที่จำกัดและรูปแบบการจัดการแบบเสื้อตัวเดียวใส่ได้ทุกคน โดยรู้ทั้งรู้ว่าจะเกิดผลไม่พึงประสงค์ต่างๆ ตามมา”

การรักษาโรคต่าง ๆ ก็เช่นเดียวกันครับ ยา ... การผ่าตัด.... แสงเลเซอร์ ล้วนแล้วแต่มีด้านดี ทำให้โรคดีขึ้น มะเร็งหายไป ผิวสวยขึ้น แต่ก็มีด้านผลข้างเคียง ได้เช่นเดียวกัน และมีเป็นเรื่องปรกติเลยทีเดียว ไม่มียาใดเลยที่จะไม่มีผลข้างเคียงเลยนะครับ มีแต่ว่ามีมาก มีน้อย ไม่มียาใดเลยที่ “ไม่แพ้ แน่นอน” แม้แต่ยาแก้แพ้ ก็ยังแพ้ได้นะครับ