ศาลปกครองยกฟ้อง! คดี บ.ประกันภัย ยื่นฟ้อง คปภ. ปมคำสั่งให้ยกเลิกเงื่อนไขประกันเจอจ่ายจบ

ศาลปกครองกลางพิพากษายกฟ้อง ในคดีที่บริษัทประกันภัย ยื่นฟ้อง คปภ. กรณีมีคําสั่งให้ยกเลิกเงื่อนไขการใช้สิทธิบอกเลิกกรมธรรม์ประกันภัย COVID-19

วันที่ 18 มิถุนายน 2567 ศาลปกครองกลางได้อ่านคําพิพากษา คดีหมายเลขดําที่ คดีหมายเลขแดงที่ ๑๑๕๗/๒๕๖๗ ระหว่าง บริษัท สินมั่นคงประกันภัย จํากัด (มหาชน) ผู้ฟ้องคดี กับเลขาธิการ คณะกรรมการกํากับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย ที่ ๑ สํานักงานคณะกรรมการกํากับและส่งเสริม การประกอบธุรกิจประกันภัย ที่ ๒ ผู้ถูกฟ้องคดี มีสาระสําคัญว่า ศาลพิเคราะห์แล้ว เห็นว่า กรมธรรม์ประกันภัย มีลักษณะเป็นสัญญาสําเร็จรูป และผู้เอาประกันภัยมีสถานะเป็นผู้บริโภค ตามมาตรา ๓ แห่งพระราชบัญญัติ ว่าด้วยข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรม พ.ศ. 2540 การตีความหรือการนําเงื่อนไขในกรมธรรม์ประกันภัยคุ้มครอง การเจ็บป่วยด้วยโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) แบบ เจอ จ่าย จบ ไปใช้เพื่อนําไปสู่การบอกเลิก สัญญาประกันภัยจึงอยู่ภายใต้ มาตรา 4 วรรคสอง แห่งพระราชบัญญัติเดียวกัน

ที่บัญญัติว่า ในกรณีที่มี ข้อสงสัย ให้ตีความสัญญาสําเร็จรูปไปในทางที่เป็นคุณแก่ฝ่ายซึ่งมิได้เป็นผู้กําหนดสัญญาสําเร็จรูปนั้น วรรคสาม บัญญัติว่า ข้อตกลงที่มีลักษณะหรือมีผลให้คู่สัญญาอีกฝ่ายหนึ่งปฏิบัติหรือรับภาระเกินกว่าที่วิญญูชนจะพึง คาดหมายได้ตามปกติ เป็นข้อตกลงที่อาจถือได้ว่าทําให้ได้เปรียบคู่สัญญาอีกฝ่ายหนึ่ง เช่น (๑) (๓) ข้อตกลง ให้สัญญาสิ้นสุดลงโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร หรือให้สิทธิบอกเลิกสัญญาได้โดยอีกฝ่ายหนึ่งมิได้ผิดสัญญา ในข้อสาระสําคัญ (๔)... ฉะนั้น บริษัทประกันภัยรวมถึงผู้ฟ้องคดีจึงไม่สามารถบอกเลิกกรมธรรม์ประกันภัย คุ้มครองการเจ็บป่วยด้วยโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) แบบ เจอ จ่าย จบ โดยอ้างเหตุขาดทุน จ่ายเคลมสูง หรือความเสี่ยงที่เปลี่ยนไป โดยฝ่ายผู้เอาประกันมิได้ปฏิบัติผิดสัญญาในข้อสาระสําคัญได้

ดังนั้น การที่แบบหรือข้อความในกรมธรรม์ประกันภัยคุ้มครองการเจ็บป่วยด้วยโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) แบบ เจอ จ่าย จบ มีข้อตกลงให้บริษัทประกันภัยรวมถึงผู้ฟ้องคดีมีสิทธิบอกเลิกกรมธรรม์ได้ โดยต้องแจ้งให้อีกฝ่ายหนึ่งทราบไม่น้อยกว่า 30 วัน จึงมิได้หมายความว่า ฝ่ายบริษัทประกันภัยรวมถึงผู้ฟ้องคดี จะสามารถบอกเลิกกรมธรรม์ดังกล่าวเมื่อใดก็ได้ หรือด้วยเหตุผลใดตามอําเภอใจที่ตนต้องการก็ได้แต่อย่างใด จึงเห็นว่า การที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ มีคําสั่งนายทะเบียน ที่ ๓๘/๒๕๖๔ เรื่อง ให้ยกเลิกเงื่อนไขการใช้สิทธิบอกเลิก กรมธรรม์ประกันภัยโดยบริษัทในกรมธรรม์ประกันภัย COVID-19 สําหรับบริษัทประกันวินาศภัย สั่ง ณ วันที่ 16 กรกฎาคม 2564

โดยให้ใช้บังคับกับสัญญาประกันภัยที่เกิดขึ้นและยังมีความคุ้มครองอยู่ในวันที่คําสั่ง ดังกล่าวใช้บังคับ เพื่อความเป็นธรรมและบรรเทาความเดือดร้อนแก่ผู้เอาประกันภัยจากสถานการณ์แพร่ระบาด ดังกล่าว และคุ้มครองสิทธิประโยชน์ของผู้เอาประกันภัยและประชาชน รวมถึงเพื่อเป็นการเสริมสร้างความ เชื่อมั่นต่อระบบธุรกิจประกันภัยโดยรวม เป็นการกระทําที่ชอบด้วยมาตรา 20 (2) แห่งพระราชบัญญัติ คณะกรรมการกํากับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย พ.ศ. 2550 มาตรา 29 วรรคสอง แห่ง พระราชบัญญัติประกันวินาศภัย พ.ศ. 2535 ประกอบกับมาตรา 49 วรรคสอง และมาตรา 53 วรรคสอง (๑) แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 พิพากษายกฟ้อง